Mity na temat psychoterapii

1. Psychoterapia to dawa­nie rad.

Psychoterapeuta nie udzie­la rad. Co wię­cej, nie powi­nien też wypo­wia­dać wła­snych opi­nii. Zadaniem tera­peu­tów nie jest prze­wi­dy­wa­nie przy­szło­ści czy dawa­nie goto­wych roz­wią­zań pro­ble­mów. Terapeuta ana­li­zu­je nato­miast (wspól­nie z pacjen­tem) spo­so­by two­rze­nia rela­cji oraz wzor­ce funk­cjo­no­wa­nia. Zachowując obiek­tyw­ną i neu­tral­ną posta­wę, poma­ga pacjen­to­wi spoj­rzeć na swo­je emo­cje i zacho­wa­nia z innej per­spek­ty­wy, a tak­że wydo­być na powierzch­nię nie­świa­do­me kon­flik­ty wewnętrz­ne (tera­pia ana­li­tycz­na i psy­cho­dy­na­micz­na), któ­re czę­sto wywo­łu­ją obja­wy w posta­ci lęku czy obni­żo­ne­go nastro­ju, a tak­że utrud­nia­ją codzien­ne funkcjonowanie.

2. Psychoterapia jest skie­ro­wa­na dla osób głę­bo­ko zaburzonych.

Psychoterapia skie­ro­wa­na jest zarów­no dla osób cier­pią­cych na cho­ro­by psy­chicz­ne czy zabu­rze­nia oso­bo­wo­ści, jak i dla osób będą­cych w kry­zy­sie roz­wo­jo­wym czy innym kry­zy­sie psy­cho­lo­gicz­nym. Terapie róż­nią się dłu­go­ścią i dopa­so­wa­ne są do potrzeb pacjen­ta. Trudności w bli­skich związ­kach, brak satys­fak­cji z róż­nych dzie­dzin życia, poczu­cie osa­mot­nie­nia czy sta­gna­cji – wszyst­ko to może być powo­dem zde­cy­do­wa­nia się na psy­cho­te­ra­pię. Motywacja do pra­cy nad sobą i chęć zmian są naj­waż­niej­szy­mi kry­te­ria­mi przy­ję­cia na tera­pię. Odmienne nur­ty psy­cho­te­ra­pii skie­ro­wa­ne są do osób ze spe­cy­ficz­ny­mi pro­ble­ma­mi natu­ry psy­chicz­nej. Psychoanaliza, czy­li tera­pia ana­li­tycz­na to dłu­gi pro­ces trwa­ją­cy zazwy­czaj kil­ka lat. Sesje odby­wa­ją się kil­ka razy w tygo­dniu, a lecze­nie skie­ro­wa­ne jest dla osób doświad­cza­ją­cych prze­wle­kłych obja­wów lęko­wych, depre­syj­nych lub obja­wów zabu­rzeń oso­bo­wo­ści. Celem tera­pii jest odkry­cie nie­świa­do­mych moty­wów dzia­ła­nia, któ­re wyra­ża­ją się w snach, fan­ta­zjach, nie­skrę­po­wa­nej nar­ra­cji na swój temat. Terapia psy­cho­dy­na­micz­na rów­nież ukie­run­ko­wa­na jest na trwa­łą zmia­nę struk­tu­ry oso­bo­wo­ści, sku­pia się jed­nak w nie tyl­ko na odkry­wa­niu nie­świa­do­mych potrzeb i emo­cji powo­du­ją­cych obja­wy, a skie­ro­wa­na jest tak­że na ana­li­zę bie­żą­cych zda­rzeń i mecha­ni­zmów funk­cjo­no­wa­nia oraz na ana­li­zę spo­so­bów budo­wa­nia bli­skich rela­cji (rów­nież rela­cji tera­peu­tycz­nej). Terapia poznaw­czo-beha­wio­ral­na opie­ra się na podej­ściu edu­ka­cyj­nym. Pacjent uczy się umie­jęt­no­ści radze­nia sobie ze swo­imi trud­no­ścia­mi i obja­wa­mi (np. fobie, zabu­rze­nia lęko­we). Celem tera­pii jest też uświa­do­mie­nie sobie prze­ko­nań inte­lek­tu­al­nych, któ­re w pew­nym stop­niu ste­ru­ją myśle­niem i zacho­wa­niem. Terapia huma­ni­stycz­na opar­ta jest na hipo­te­zie, mówią­cej o tym, że obja­wy cier­pie­nia psy­chicz­ne­go wyni­ka­ją z nie­do­pa­so­wa­nia wyzna­wa­nych norm i war­to­ści do potrzeb. Tego typu tera­pia skie­ro­wa­na jest dla osób znaj­du­ją­cych się np. w kry­zy­sie egzy­sten­cjal­nym. Psychoterapia Gestalt skie­ro­wa­na jest dla osób, któ­re chcą popra­wić jakość swo­je­go życia i nauczyć się czer­pać w peł­ni ze swo­je­go poten­cja­łu, z wła­snych moż­li­wo­ści. Psychoterapia sys­te­mo­wa kie­ro­wa­na jest do rodzin lub par. Celem psy­cho­te­ra­pii sys­te­mo­wej jest polep­sze­nie komu­ni­ka­cji, okre­śle­nie struk­tu­ry uspraw­nia­ją­cej funk­cjo­no­wa­nie systemu.

3. Psychoterapia jest dla tych, któ­rzy nie mają przy­ja­ciół, z któ­ry­mi mogli­by poroz­ma­wiać o problemach.

Psychoterapii nie moż­na porów­ny­wać do roz­mo­wy z przy­ja­cie­lem czy zna­jo­my­mi. Terapeuci są spe­cja­li­sta­mi, któ­rzy ukoń­czy­li pię­cio­let­nie stu­dia oraz czte­ro­let­ni kurs psy­cho­te­ra­pii, ich kom­pe­ten­cje pozwa­la­ją na dia­gno­zę oraz pomoc psy­cho­lo­gicz­ną pacjen­tom. Sesje tera­peu­tycz­ne nie są tyl­ko roz­mo­wą o pro­ble­mach, lecz pro­ce­sem ana­li­zy oso­bo­wo­ści. Zgodnie z twier­dze­nia­mi psy­cho­te­ra­pii ana­li­tycz­nej czy psy­cho­dy­na­micz­nej obja­wy doświad­cza­ne przez pacjen­tów czę­sto “wyra­sta­ją” z zabu­rze­nia w struk­tu­rze oso­bo­wo­ści i są jej efek­tem. Zajmowanie się wyłącz­nie obja­wem (pro­ble­mem) nie zawsze przy­no­si pożą­da­ne skut­ki czy zmia­nę w funk­cjo­no­wa­niu i samopoczuciu.

4. Metody psy­cho­te­ra­pii nie są potwier­dzo­ne naukowo.

Współczesna prak­ty­ka psy­cho­te­ra­peu­tycz­na opar­ta jest na bada­niach nauko­wych zarów­no ilo­ścio­wych jak i jako­ścio­wych. Teorie psy­cho­lo­gicz­ne nie­po­twier­dzo­ne nauko­wo trak­to­wa­ne są jako infor­ma­cje histo­rycz­ne. Rezultaty badań potwier­dza­ją sku­tecz­ność tera­pii. Warto jed­nak pamię­tać, że wyni­ki sta­ty­stycz­ne nie powin­ny być jed­nym punk­tem odnie­sie­nia. Wynik kon­kret­ne­go pro­ce­su tera­peu­tycz­ne­go jest moc­no uza­leż­nio­ny od wie­lu innych czyn­ni­ków, takich jak: moty­wa­cja pacjen­ta i jego zaan­ga­żo­wa­nie w lecze­nie, czę­sto­tli­wość psy­cho­te­ra­pii, a tak­że wła­ści­wo­ści kon­kret­nej rela­cji terapeutycznej.

Jeśli odczu­wasz cier­pie­nie w związ­ku ze swo­im funk­cjo­no­wa­niem, doświad­czasz obja­wów zabu­rzeń psy­chicz­nych bądź bory­kasz się z wąt­pli­wo­ścia­mi w tym obsza­rze – skon­sul­tuj się z psy­cho­te­ra­peu­tą. W naszym Centrum Psychoterapii i Seksuologii Empatia doświad­czo­ny zespół spe­cja­li­stów pro­wa­dzi kon­sul­ta­cje psy­cho­lo­gicz­ne, dia­gno­sty­kę, kon­sul­ta­cje lekar­skie, far­ma­ko­te­ra­pię oraz psychoterapię.