Psychoterapia nie ma na celu „naprawienia dziecka”. To proces, w którym chodzi nie tylko o usunięcie objawów, bo to one najczęściej doprowadzają do zgłoszenia się do psychologa. To pomoc w zrozumieniu źródła i przyczyn wystąpienia nieprawidłowości zakłócających rozwój dziecka, przepracowaniu ich, wzmocnienie dziecka i wsparciu go w rozwijaniu kompetencji adekwatnych do wieku, poprawę relacji z ważnymi osobami.
Forma psychoterapii dziecka zależy od jego wieku. W przypadku tych najmłodszych – do ok. 2 roku życia najczęściej ma postać spotkań z mamą lub z obojgiem rodziców. Trudności dziecka, z którymi zgłaszają się rodzice, często związane są z tym, co dzieje się w relacji z opiekunami, a nawet ich osobistymi trudnościami. Psychoterapeuta z wykształceniem systemowym i rozumieniem takich procesów, może zidentyfikować zakłócenia i pomóc w ich przepracowaniu, poprawiając komfort życia rodziny i wspierając optymalny rozwój dla dziecka.
Dzieci w wieku przedszkolnym zazwyczaj uczestniczą w psychoterapii samodzielnie, a spotkania samego psychoterapeuty z rodzicami odbywają się co jakiś czas. Dla takich dzieci formą terapii jest zabawa, odpowiednio moderowana przez psychologa i mająca jasno określony cel. Im starsze dziecko, tym więcej rozmowy. Psychoterapia adolescentów bardzo zbliżona jest już do psychoterapii osób dorosłych i opiera się na specyficznym, leczącym dialogu
Psychoterapeuci dzieci i młodzieży:
mgr Dorota Sarna, psycholog, psychoterapeuta psychodynamiczny i systemowy
mgr Agnieszka Gadecka-Tomasik, psychoterapeuta psychodynamiczny
